2016ko uztailaren 6an, Europako Parlamentuak Sare eta Informazio Sistemen Zuzentaraua (RSI Zuzentaraua) onartu zuen, EBko zibersegurtasun maila orokorra hobetzeko legezko neurriak ematen dituena, bermatuz:

• Estatu kideen prestaketa, horretarako gailu egokiak izan ditzaten eskatuz; adibidez, Segurtasun Informatikoko Istripuei Erantzuteko Taldeen (CSIRT) sare bat eta Sare eta Informazio Sistemen Agintaritza Nazional bat (RSI).
• Estatu kide guztien arteko lankidetza, lankidetza-talde bat sortuz, lankidetza estrategikoa eta informazio-trukea laguntzeko eta errazteko. Halaber, CSIRT Sare bat sortu behar dute, zibersegurtasuneko gorabehera zehatzen aurrean lankidetza operatibo azkarra eta eraginkorra sustatzeko eta arriskuei buruzko informazioa trukatzeko helburuarekin.
• Gure ekonomia eta gizarterako ezinbestekoak diren eta, horrez gain, informazio eta komunikazio teknologien (IKT) menpekotasun handia duten sektore ezberdinetan segurtasunaren kultura, hala nola, energia, garraioa, ura, banka, finantza merkatuko azpiegiturak, osasungintza eta azpiegitura digitalak. Estatu kideek funtsezko zerbitzuen operadore gisa identifikatzen dituzten sektore horietako enpresek segurtasun-neurri egokiak hartu behar dituzte eta gertakari larriak dagokion agintari nazionalari jakinarazi beharko dizkiote. Horrez gain, funtsezko zerbitzu digitalen hornitzaileek (bilatzaileak, hodeiko informatika zerbitzuak eta lineako merkatuak) Zuzentarau berriaren segurtasun eta jakinarazpen baldintzak bete beharko dituzte.

Bi neurri garrantzitsu hauetan oinarritu eta komunitate ezberdinen arteko lankidetza-mailak areagotzea da gakoa, horrela zibereraso batek izan ditzakeen ondorioak ahalik eta modu eraginkorrenean murrizten dituen azpiegitura bat sortuz. Hori lortzeko, beharrezkoa da sektoreak, bektoreak eta interes-taldeak integratzea; eta, hori kaudimen handiagoz lortzeko, onartu behar da dauden lankidetza-neurriak, asmo onak izan arren, motz geratzen direla. "Zergatik" argitu ziguten; Erronka, eztabaida honetan aurrera goazen heinean, zehaztean datza zein lankidetza, zeinen artean, instituzionalizatu behar den modu eraginkorrenean.
Goiko zerrendak eraso baten helburu potentzialen sorta zabala islatzen du, baita bigarren mailako biktimen aldetik duen eraginaren norainokoa nabarmentzen ere. Gainera, "nori erantzulea" den gai garrantzitsua azpimarratzen du. Lankidetza ezin da "ongi" zerbait hartu, baizik eta ziber-eraso baten biktimak, nahita nahiz ustekabean, babesteko beharrezko bitarteko gisa. Agerikoa dena adierazteko: goian aipatutako edozein entitateren hacking-ak kaltetutako pertsonen kopurua ikaragarria da. Aparteko kostu ekonomikoa izateaz gain, udalerria geldiarazten du, ospitaleari eragiten dio, hegazkin bidaiariak arriskuan jartzen ditu eta zerbitzu publikoak behar dituzten pertsonentzat ondorio izugarriak eragiten ditu. Berez, inplikatutako alderdien arteko lankidetza justifikatzen du.
Elkarren arteko lankidetzak edo segurtasunak ez du esan nahi gai guztietan adostasuna, ezta interes, balio eta helburuen bat egiten duenik ere adierazten. Hala ere, mehatxu batzuek, izan ditzaketen ondorioetan oinarrituta, jarrera komun bat bilatzea justifikatzen dutela aitortzen du, nahiz eta alderdiek interes kontrajarriak izan. Bi printzipioak (autodefentsa eta segurtasun kolektiboa) osagarritzat har daitezke. Alde batetik, banakako ekintza justifikatuta dago; bestetik, onartzen da zenbait kasutan lankidetza behar dutela babesa errazteko.