Minimalismoa skateboardaren mundura iritsi da ere. Izan ere, Hammacher Schlemmer enpresak produktu interesgarri bat atera du merkatura, taularik gabeko irristailu bat.
Produktu guztiekin egun gertatzen den bezala, skateboard postmodernoak eremu berriak konkistatzen saiatzen ari dira eta patinetearen kontzeptu tradizionalak apurtzen saiatzen ari dira.
Post Modern Skateboardek, berez, horrela funtzionatzen dute: oinak gomazko gurpil batzuetan kokatzen dira eta suge mugimenduarekin eginez aurrera egin beharra dago, ondoren longboard batekin egingo litzatekeen moduan.
Longboardaren kasuan bezala, ordea, konektatu gabeko bi gurpil baino ez daude.
Funtsean, oinak gurpiletan blokeatuta daudenez, pentsa daiteke erortzea ez dela hain dibertigarria izango. Baina irristailu zirkularrak hari luzagailu batekin datoz, gurpilak lotzeko, hasiberrien mesederako.
Konpainia
Konpainia ohartu da gurpilak konektaturik ez daudenez, pilotuek 720 º-ko bira erraz egin dezaketela, geldialdia lortzeko aski delarik oineko behatzak lurrean ipintzea. Bestetik, gurpilek 10 hazbeteko diametroa dutenez, belar motz eta zikinkeria gainazalen gainetik joan ahal izango da. Post Modern Skateboard-ak 100 dolarreko prezioa du.
Skateboard-en historia
Skateboarding (edo skate, laburbilduz) kiroil bat da. Bertan lurraren gain edo ariketa horretarako zehazki gaitutako azaletan, adibidez aldapetan edo barretan, toki batetik bestera mugitzen da taula baten gainean.
Desplazamenduan zehar trikimailu ezberdinak egin daitezke. Trikimailu hauek, besteak beste, taula lurretik altxatzea eta irudiak, kokapenak edo itzulipurdiak airean egitea dira.
Lehen skater-ak 1940 hamarkada amaieran sortu ziren Kalifornian, surflari batzuk olaturik ez zegoela ohartuta, ezin zutenean bere kirol gogokoena egiteko aukerarik. Inork ez daki nor izan zen lehen taularen sortzailea, izan ere surflari askok ideia bera izan zuten denbora berdinean. Lehenengo monopatinak Los Ángeles Kaliforniako denda batek egin zituen eta surf taula baten antza zuten, patinen gurpil batzuekin.
Ideia honakoa zen: surflariak zerbait edukitzea aisialdirako geldirik egon beharreko garaietan. Hau dela eta, hasieran skate-a kalean surfa egitea bezala ezagutua zen, lehen skater-ak gaur baino teknika surflari bat zutelarik.
60. hamarkadan, Kalifornia hegoaldeko surk taulen fabrikatzaileak skate taulak eraikitzen hasi ziren modu profesionalago batean. Taldeak egiten hasi ziren kirola babesteko eta, gainera, Iparramerikako telebista saio batek, "Surf's Up" deitua, skate-a sustatu zuen zerbait berria, freskoa eta dibertigarria bezala.
70. hamarkada: garapena
70. hamarkadan zehar zenbait berrikuntza garatzen hasi ziren monopatinen eraikuntzan, poliuretanoko gurpil batzuekin hasita, askoz ere arinagoak, ordura arte erabiltzen zirenak metalikoagoak baitziren. Aldaketa hau berebizikoa izan zen skate-aren ospearentzat, gurpil berri hauek trakzioa eta heltzea modu esanguratsuan hobetzen zute eta. Horrela, taularen gainean egiten ziren mugimenduak arinagoak eta dinamikoagoak ziren. Hemendik aurrera monopatinaren teknika garatzen joan zen surfarenaz aldenduz, estilo berri bat sortuz.
Garai honetan ez ziren oraindik skatepark-ak existitzen. Beraz, skater-ak hiriko guneetan elkartzen ziren, hala nola urtegiak, piszinak, zelaiguneak, eskilarak eta barandak. Hasiera hau dela eta, skate-a hiriko kiroltzat jotzen da, alternatiboa, beste kirol batzuk horiek praktikatzeko gune espezifiko bat daukaten bitartean, hau edozein hirigunetan praktika daitekeelako, beti ere taularen gainean patinatzeko baldintzak ematen badira.
Urteak joan ahala, geroz eta jende gehiagok hori eskatu ondoren, 2016ko abuztuaren 3an, COIk (Nazioarteko Komite Olinpikoa) skateboard-a barneratu zuen kirol olinpiko bezala. Hortaz, Tokio 2020an kirol txapelketa onenetariko bat ikusi ahalko da alor honetan.