Singapurreko metodoa interesgarri eta eraginkorrenetakoa da haurrei matematika ikasten laguntzeko orduan. Ikasleari protagonismoa ematen dion eta pentsamendu kritikoa garatzen laguntzen dion sistema da.

Zein da Singapurren metodoa?

Singapurreko metodoaz hitz egiten dugunean, printzipio pedagogiko ezberdinetan oinarritutako metodologia aipatzen dugu. Horiek guztiek esperimentazioaren eta parte-hartzearen bidez ikaskuntza sustatzea dute helburu. Asiako herrialdeari zor dio izena.

Zehazki, Jerome Brunner, Zoltan Dienes eta Rickard Skemp-en ikerketetatik sortu zen matematikarako Singapurreko metodoa. Hiru hezitzaile hauek Lev Vygotskyren teorietan oinarritu ziren euren lana garatzeko.

Metodo hau arazoen ebazpenaren inguruan dabil. Horregatik da hain eraginkorra matematika ikasteko. 14-16 urte arteko ia ikasle guztientzat erabilgarria den arren, eraginkorragoa da haur txikiagoentzat. Hori dela eta, ohikoa da Haur Hezkuntzako ikasleei irakastea.

Umeari arrazoitzen irakasten zaio teknika kirurgikoan guztiz murgildu aurretik. Helburua arazoak konpontzea, ulertzea eta interpretatzea da. Ia beraiek konponduko dute.

Zeintzuk dira Singapurreko metodoaren oinarrizko printzipioak eta etapak?

Lehenik eta behin, haurra guztiaren erdigunean jartzen duela azaldu behar dugu. Hau da, bere ikaskuntzaren protagonista bihurtzen du. Era berean, konkretutik abiatzen da, apurka-apurka, matematika bezalako irakasgaietan hain garrantzitsua den ezagutza abstraktura iristeko.

Jerome Brunner arduratu zen metodo honen ikaskuntza eredua diseinatzeaz. Horretarako, erabateko lehentasuna eman zien eguneroko bizitzan inspiratutako eduki bisualei eta egoerei. Hiru fasetan banatu zuen, hauek dira:

-Homigoizko etapa. Guztien artean lehenengoa da eta arazoa aurkeztean datza. Bertan haurrari hainbat objektu esploratu eta manipulatzera gonbidatzen da. Hori da, adibidez, Mathlink kuboen edo frakzio-dorreen kasua.

-Ikusmen etapa. Lehen fasea amaitutakoan, ikasleak aurrean duen arazoa modelatzeko garaia da. Une honetan, goian aipatu ditugun objektuak sinbolizatzen dituzten irudiekin ordezkatzen dira. Honek arazoa modu eskematiko batean aurkeztea ahalbidetzen du.

-Etapa abstraktua. Aurreko bi faseen ondoren, ikaslea nahi den eragiketa matematikoari aurre egin behar zaio. Abantaila da, horiei esker, batuketa, kenketa, biderketa edo zatiketa bezalako kontzeptuak ulertuko dituzula.

Beraz, Singapurreko metodoa ikasleen ikaskuntza bermatzeko arazoen ebazpenean oinarritzen dela egiaztatu dezakegu.

Baina, era berean, jasotako ezagutzak sendotzeko modurik onena berriak asimilatzea dela dio. Haurtzaroan Singapurreko metodoaren oinarrizko beste printzipioetako bat hitzezkoa da, elkarrizketa, bai irakaslearekin eta baita haien artean ere.

Adierazpen honek metakognizio hobean bihurtzen du, arazoak konpontzeko estrategia bat ulertzeko gaitasunari eta bere eraginkortasunari erreferentzia egiten dion kontzeptua. Akatsak egitea ikaskuntza-prozesuaren funtsezko atala da.

Ikaskuntza modu progresiboan egiten da. Elementu sinpleetatik abiatzen zara beti, pixkanaka, eduki berriak gehituz zailtasuna handitzeko.
Ikasleak motibatuta mantentzen ditu.

Haurrek eguneroko bizitzaren parte diren materialekin lan egiten dute beti. Horrez gain, manipulatu egin behar dituzte, eta horrek oso lagungarria da haiek eta haien erabilera ezagutzeko.

Esperimentazioa eta sormena sustatzea. Ikasleak beraiek baitira planteatutako arazoei irtenbideak aurkitu behar dituztenak. Irakaslearen eginkizuna ezagutzak eskuratzeko gidari gisa jardutea da. Bere aldetik, Singapur metodoaren bidez matematika ikasten duten haurrek gaitasun handiagoak garatzen dituzte buruko kalkuluan.

Gaur egun, Singapurren metodoa mundu osoko 70 herrialde baino gehiagotako hezkuntza programen parte da.