Teknologiak giza irudimenean lehenago jaiotzen ikusi dugun mundu batera garamatza, non organismoak jada ez diren biologikoak soilik.
Robot biohibridoak edo biorobotak, ehun biologikoa barneratzen dutenak ehun organikoen berritzaileena eta antzekoena, Tokioko Unibertsitatean ehun organikoarekin robotak sortzen dituzte 3Dn.
Izaki bizidunen eta gailu artifizialen arteko fusioa ezaguna egin zaigu cyborg (organismo zibernetikoa) kontzeptuaren bidez. Ikuspegi hau artefaktu teknologikoen bidez izaki organikoaren, normalean gizakiaren, gaitasunak berreskuratzean edo hobetzean datza. Bere aldetik, robot biohibridoak zertxobait kontrako ideia dira: ehun edo zelula bizidunak erabiltzea makinari bestela lortzea zailak izango liratekeen funtzioak emateko. Eta robot bigunek hori material sintetikoen bidez lortu nahi badute, zergatik ez zuzenean material biziekin egiten?
Oro har, robot bigunen kasuan, haien abantailak nabarmenak dira. Haien malgutasun handiagoak izaki bizidunen antzera mugitzen dira makinak baino. Horrek gorputzaren barnealdea ere hartzen du: aplikazio medikoak dira teknologia horien asmoetako bat, material biobateragarri eta biodegradagarrien erabileran oinarritzen direnak. Gaur egun, NASA ere Eguzki Sistemako beste mundu batzuk esploratzeko robot bigunen garapena ikertzen ari da.

Ehun biziz egindako makinak

Material biologikoek eskaintzen dituzten abantaila gehigarriak: birsortzeko gaitasuna, ingeniariak etorkizuneko robotetan ezartzen saiatzen ari diren propietateetako bat, ehun biziaren berezitasun bat da; zelulek funtzionatzeko elektrizitaterik behar ez izatea, mantenugaiak baizik; konektatuko ez diren, baina jango duten robotak izango dira.

Nola mugitu muskulu artifizialak

Jakina, robot biohibridoek oraindik oztopo handiak gainditu beharko dituzte. Zelula biziak delikatuak dira; gorputzak behar dituzten babes- eta ingurumen-baldintzak eskaintzen dizkie, robot batean lortzen zaila den zerbait. Bestalde, muskuluek estimulazio elektrikoa behar dute jarduteko, eta hatz robotikoaren eta Harvard eta Caltech medusaren kasuan elektrodoen bidez hornitzen da. Bestela, skaterako, ikertzaileek genetikoki diseinatu zituzten gihar-zelulak argiarekin aktibatzeko.
Hala ere, badago beste aukera desiragarriagoa, eta hau da, muskuluak aktibatzeko gai izatea gorputzeko motoneuronek ematen duten estimulazio elektriko naturalaren bidez, muskulu-zuntzen kontrolan espezializatutako neuronak. Ikertzaileek dagoeneko lortu dute in vitro izaki bizidunen sistemen antzeko muskulu-zelulen eta motoneurona-kultura konbinatuak sortzea.
Hau robot biohibridoen lehen belaunaldia da. Etorkizunean ingurumen- eta mediku-helburuetarako erabil daitezke, in vivo sendagaiak emateko eta sendagaien eraginkortasuna probatzeko. Ingurunean kutsatzaileak detektatzeko eta haiek kentzeko erabil daitezke. Eta horizontean badago oraindik beste aurrerapauso bat, zeinean ikertzaile batzuk dagoeneko lanean ari direnak: bioroboten gorputz eta hezurdurazko material sintetikoak jatorri biologikoko beste batzuekin ordezkatzea, hala nola kolagenoa. Orduan ez dugu gehiago ingeniaritza robotikoaz hitz egingo, misio zehatzekin diseinatutako organismoen ingeniaritzaz baizik.